یکی از اشعار دکلمه شده توسط ارش نیلگون:
دشتهایی چه فراخ
کوه هایی چه بلند
در گلستانه چه بوی علفی می آمد
در دل من چیزیست
مثل یک بیشه نور
مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم
که دلم می خواهد
بدوم تا ته دشت
بروم تا سر کوه
دورها آوایی است
که مرا می خواند